கவிக்குழந்தை

காலவரை அறியாது
 கவிஞனின் உள்ளத்தில்
 கருவறை வாசம்
 காணும் கவிப் பொருளும்
 கவிஞன் ஈன்றெடுத்த மகவே..

கவிதையும் குழந்தையும்
 கருவில் சூல் கொண்டு
 கற்பனையில்
 உருக்கொண்டு
 கருவறையினைக் கிழித்தே
 உருவெடுக்கும்..

கவியும் குழவியும்
 கால மாற்றத்தில்
 வளரும், ஒளிரும்,
 உரு மாறும்..

எனினும்,
 பிறந்த சிசு
 கருவறைக்குள்
 உட் புகா..

பின்
 எழுதிய கவிதை மட்டும்
 கவியின் கருவறையில்
 மீண்டும் உட்புகுமோ..

கவிதையின்
 முற்றுப்புள்ளியே
 தொப்புட் கொடியின்
 கடைசி ஒட்டுறவு..

ஆயினும்,
 தாய் சேய் உறவுக்கு
 பிறிவேது, மரிப்பேது..

வடித்தப்பொழுதின்
 பெரிதுவப்பான்
 தன் சிந்தனையைச்
 சான்றோர் போற்றக்
 கேட்கும் கவிஞன்..

kavikuZhandhai

kaalavarai aRiyaadhu
kaviNjanin uLLathil
karuvaRai vaasam
kaanum kavipporulum
kaviNjan Eendredutha magave..

kavithaiyum kuzhandaiyum
karuvil sool kondu
kaRpanaiyil
urukkondu
karuvaRaiyinai kizhithe
uruvedukkum..

kaviyum kuzhaviyum
kaala maatrathil
vaLarum, oLIrum,
uru maaRum..

eninum,
piRantha sisu
karuvaRaikkuL
ut puGaa..

pin
ezhuthiya kavithai mattum
kaviyin karuvaRaiyil
meendum utpuGumO..

kavithaiyin
muttRu puLLIye
thopput kodiyin
kadaisi ottuRavu..

Aayinum,
Thaai Sey uRavuklu
piRivEdhu, marippEdhu..

vadithappozhuthin
perithuvappaan
than sindanaiyai
ChaanRor POtra
KAetkum kaviNjan..

Poetic child

A poetry conceived
In the heart of a poet
With an indefinite
Gestation period
Is indeed the child of the poet..

It ventures into the world
Tearing the placenta..

The poetry as a child is
Conceived in the womb and
Grown in the thoughts..
Over time,
It grows,
Nourishes and
Transforms..

Yet,
As a born child
Could never get back
Into the mother’s womb..

The written verse,
Could never creep back
Into the thoughts
Of the writer..

The full stop,
At the end of the poetry,
Is the same, as that of
Severing the umbilical cord..
Severing the last contact
Of the poet and poetry..

Yet,
The relationship of
A mother and the child
Has no severance
And it’s eternal..

The poet’s contentment,
Of drafting the poem
Is far exceeded,
Only on the appreciation
From the learned audience..